Zingen rond de eettafel
Muziek was altijd al belangrijk ik mijn leven. Mijn moeders vioolspel kon mij als kind betoveren, er werd in onze familie veel gezongen en er stond vaak muziek aan: Gouden uren op Radio 2, maar ook klassiek en vrouwenmuziek uit de feministische scene. Toen ik zelf op muziekles mocht, koos ik eerst voor accordeon, later piano. Ik zong en danste eindeloos met mijn zusje rond de eettafel en uiteindelijk stonden we samen op het musicalpodium van onze middelbare school Spiegelbeeld te zingen, van Willeke Alberti.

Uit je hoofd, dichtbij je hart
In mijn studiejaren op de School voor Journalistiek en daarna werden andere dingen belangrijk: liefdes, banen, huizen, kinderen. Zelf muziek maken verwaterde wat en kwam vooral in het teken van de kinderen te staan: samen zingen, aanmoedigen om zelf een instrument te leren spelen.

Drie jaar geleden belandde ik in een burn-out en zat fysiek en mentaal volledig aan de grond. Een vriendin drukte mij haar ukelele in de hand, leerde me drie akkoorden en zei: “Dit is wat voor jou, lekker uit je hoofd, dicht bij je hart.” Al snel werd ik gegrepen door de mantrafilmpjes van Liselotte: dát leek me fijn! Een workshop in Bergen bevestigde dat: voor het eerst sinds een jaar liep ik met een blos op mijn wangen de deur uit. Ik dompelde me onder in de mantra’s en meldde me aan als member.

De ukelele kwam bijna niet van de muur
Helaas moest ik bij veel lessen afhaken. Het re-integreren in mijn werk, en eigenlijk in mijn hele leven, bleek een dagelijkse worsteling. Iets nieuws leren, of op zondagochtend een uur beeldschermen met Liselottes energie (jullie kennen die, ze komt binnen 😊), kon ik er niet bij hebben. De ukeleles – ik had er inmiddels twee gekocht – kwamen slechts nu en dan van de muur.

Een warm bad
Tot het magische weekend in juni dit jaar, toen ik in Friesland het Magic Mantra Weekend bezocht. Ik had mijn re-integratie inmiddels gestaakt bij zestien uur werken, voelde dat voorjaar de energie in mijn lijf terugkomen en stond weer open voor nieuwe dingen. Nou, dat heb ik geweten. Dat weekend keerde mij volledig binnenstebuiten. De waanzinnig mooie locatie In de Wij, de kracht van de mantra’s, het warme bad van Liselotte en haar vriendinnen die het weekend verzorgden, de liefdevolle energie in de groep… Ik raakte totaal overprikkeld, maar ook totaal verliefd, op de mantra’s, de uke, het leven. Alsof er een kraantje was opengezet dat heel lang dicht had gezeten. Het stroomde weer in mij.

Spelen in een Alpenweidje
Sindsdien begin ik elke dag met het spelen van een paar liedjes. Op treinvakantie naar Oostenrijk ging de uke natuurlijk mee, want ik zag mezelf al spelen in een Alpenweitje. Ik werk vaak thuis, dus als de koffie pruttelt: even een liedje. En zeker drie keer per week neem ik de ukelele mee naar buiten, om ergens aan een plas of in de polder rond Alphen aan den Rijn te gaan zitten spelen. Vaak komt vanzelf op waar ik die dag naar verlang: Vreugde en leven met gemak? Dan speel ik Lakshmi. Zin in de dag op een mooie zomerochtend? May the long time sun shine upon you. Even ontladen of terugkeren in mijzelf: Gayatri of Sa Ta Na Ma.

Het wordt weer licht
Onlangs ontdekte ik dat ik het ook heel fijn vind om voor iemand anders een mantra te spelen, als ik denk dat die persoon wel wat flow, hoop, of kracht kan gebruiken. Ik neem dan een videoboodschap op, vaak met een korte uitleg over de mantra en natuurlijk een lieve wens. Ik speel vaak Sat Narayam (go with the flow, laat je drijven, laat het los). Maar ook de Om Mani Padme Hum van Rama Das die we onlangs leerden, vind ik heel erg mooi. Voor een vriendin bijvoorbeeld die het even moeilijk heeft en aan wie ik wil laten weten: de kracht en liefde in jouw kern helpen je deze moeilijkheid te overwinnen; nu lijkt het donker, maar het wordt weer licht.

De wereld een beetje beter maken
Afgelopen week kwam daar weer een stapje bij. De verschrikkingen in de wereld op dit moment brengen zoveel verdriet en machteloosheid omhoog bij ons hier. Nadat ik weer even heel indringend met afschuwelijk nieuws was geconfronteerd, kon ik maar een ding doen: met mijn ukelele naar het water fietsen om een vredesmantra te zingen. Het is mijn manier om de vrede in mijn hart terug te brengen en om een vreedzame, liefdevolle energie de wereld in te zingen. Ik vertrouw erop dat het helpt. Dat wij, mantrazangers, met elkaar de wereld een beetje beter maken, al is het maar door de positieve energie die we zelf uitstralen als we mantra’s zingen.

De hartjes in reactie op de vredesmantra die ik op Instagram had gepost (ik maakte er op een rustiger moment een filmpje van) sterken mij hierin. En de persoonlijke reactie van mijn nicht: “Zo mooi die mantra’s van jou. Een stiltemomentje op mijn tijdlijn.”